Sejarah Aluminium (ALI)

Sejarah Aluminium

Walaupun aluminium adalah unsur yang sangat jarang berlaku, kewujudannya dalam bentuk logam tulen mengelak manusia selama berabad-abad kerana kerumitan mengekstraknya daripada bijih. Walau bagaimanapun, penggunaan sebatian aluminium, seperti tawas, telah didokumenkan sejak abad ke-5 SM, terutamanya dalam proses pencelupan. Kepentingan tawas dalam pencelupan telah meningkatkannya kepada perdagangan komoditi yang berharga semasa Zaman Pertengahan. Sehingga zaman Renaissance barulah para sarjana mula mengesyaki tawas mengandungi unsur yang tidak diketahui. Menjelang Zaman Pencerahan, mereka menentukan unsur ini, alumina, adalah oksida logam baru. Pada tahun 1825, ahli fizik Denmark Hans Christian Ørsted, diikuti oleh ahli kimia Jerman Friedrich Wöhler, secara rasmi memperkenalkan dunia kepada aluminium.

Cabaran awal menapis aluminium menjadikannya lebih mahal daripada emas dan oleh itu tidak praktikal untuk digunakan secara meluas. Halangan kos tinggi ini mula runtuh pada tahun 1856 dengan inovasi proses pengeluaran perindustrian pertama oleh ahli kimia Perancis Henri Étienne Sainte-Claire Deville. Kebolehcapaian meningkat secara mendadak dengan pembangunan bebas proses Hall–Héroult pada tahun 1886 oleh jurutera Perancis Paul Héroult dan jurutera Amerika Charles Martin Hall, diikuti rapat oleh proses Bayer 1889, yang dipelopori oleh ahli kimia Austria Carl Joseph Bayer. Kaedah terobosan ini merevolusikan pengeluaran aluminium dan kekal sebagai standard industri hari ini.

Keupayaan untuk mengeluarkan aluminium secara besar-besaran melancarkan potensinya, membawa kepada penggunaan meluasnya merentasi industri dan kehidupan seharian. Sifatnya yang ringan dan tahan kakisan terbukti tidak ternilai dalam kejuruteraan dan pembinaan, memastikan peranannya sebagai sumber kritikal dalam pengeluaran pesawat semasa Perang Dunia I dan II. Akibatnya, pengeluaran aluminium global mengalami pertumbuhan yang meletup, melonjak daripada hanya 6,800 tan metrik pada tahun 1900 kepada 2,810,000 tan metrik pada tahun 1954. Lonjakan ini mendorong aluminium untuk mengatasi tembaga sebagai logam bukan ferus terkemuka di dunia.

Separuh kedua abad ke-20 menyaksikan penggunaan aluminium yang meluas dalam sektor pengangkutan dan pembungkusan. Walau bagaimanapun, kemajuan ini memerlukan kos, kerana kebimbangan alam sekitar mengenai pengeluaran aluminium mula muncul. Akibatnya, kitar semula aluminium mendapat daya tarikan sebagai amalan yang lebih mampan. Tahun 1970-an menandakan kemasukan aluminium ke dalam pasaran komoditi, bertepatan dengan peralihan pengeluaran daripada negara maju kepada membangun. Menjelang 2010, China telah menjadi pemain dominan dalam kedua-dua pengeluaran dan penggunaan aluminium. Pengeluaran global meneruskan trajektori menaiknya, mencecah 58,500,000 tan metrik pada 2015, mengukuhkan kedudukan aluminium sebagai peneraju yang tidak dipertikaikan dalam pengeluaran logam bukan ferus.

Sejarah Awal

Alum, sebatian aluminium, mempunyai sejarah yang panjang dan bertingkat. Tamadun purba, seawal abad ke-5 SM, mengiktiraf nilainya. Ahli sejarah Yunani Herodotus mendokumentasikan penggunaannya sebagai mordan dalam pencelupan, bahan perubatan, agen penggilingan kimia, dan salutan kalis api untuk kayu, terutamanya dalam mengukuhkan struktur terhadap pembakaran. Walaupun penggunaan tawas terkenal, logam aluminium itu sendiri masih belum ditemui.

Menariknya, penulis Rom Petronius, dalam karyanya Satyricon, menceritakan tentang kaca unik yang dipersembahkan kepada maharaja. Sangat berdaya tahan, kaca akan berubah bentuk di bawah hentakan dan bukannya pecah dan boleh dibentuk semula dengan tukul. Takut akan menurunkan nilai emas, maharaja, setelah mengetahui pengetahuan eksklusif pencipta, menyuruhnya dihukum bunuh untuk menyekat penemuan itu. Variasi akaun ini muncul dalam karya Pliny the Elder dan Cassius Dio, walaupun kesahihannya diperdebatkan. Ada yang membuat spekulasi bahawa kaca berdaya tahan ini mungkin merupakan bentuk awal aluminium. Bukti lanjut menunjukkan bahawa aloi aluminium mungkin telah dihasilkan di China semasa Dinasti Jin (266-420 CE).

Selepas Perang Salib, tawas menjadi komoditi penting dalam perdagangan antarabangsa, terutamanya penting kepada industri tekstil Eropah. Walaupun lombong tawas kecil beroperasi di Eropah Katolik, Timur Tengah kekal sebagai sumber utama, dengan perdagangan terutamanya berlaku merentasi Laut Mediterranean. Ini berubah pada pertengahan abad ke-15 apabila Empayar Uthmaniyyah dengan ketara meningkatkan cukai eksport ke atas tawas. Tidak lama selepas itu, deposit tawas yang banyak ditemui di Itali. Memanfaatkan penemuan ini, Pope Pius II mengharamkan semua import tawas dari Timur, memanfaatkan keuntungan daripada sumber baharu ini untuk membiayai peperangan menentang Uthmaniyyah. Tawas Itali menjadi asas kepada farmaseutikal Eropah, tetapi dasar penetapan harga kerajaan paus akhirnya mendorong negara lain mencari sumber mereka sendiri. Akibatnya, perlombongan tawas berskala besar merebak ke kawasan Eropah lain pada abad ke-16.

Sifat misteri alum membingungkan ulama pada awal zaman Renaissance. Sehingga sekitar tahun 1530, pakar perubatan Switzerland, Paracelsus membezakan tawas daripada vitriol (sulfat), mencadangkan pengelasannya sebagai garam bumi. Pada tahun 1595, doktor dan ahli kimia Jerman Andreas Libavius, melalui eksperimennya, menunjukkan bahawa tawas, vitriol hijau, dan vitriol biru berkongsi asid biasa tetapi berbeza dalam juzuk duniawi mereka. Dia membaptis bumi yang tidak diketahui yang terdapat dalam tawas "alumina". Pada tahun 1702, ahli kimia Jerman Georg Ernst Stahl menyatakan bahawa asas alum berkongsi persamaan dengan kapur atau kapur, salah tanggapan yang berterusan dalam kalangan saintifik untuk setengah abad yang akan datang. Friedrich Hoffmann, seorang ahli kimia Jerman, mencabar pandangan ini pada tahun 1722, mencadangkan bahawa asas tawas adalah bumi yang berbeza sama sekali. Tanggapan ini diteruskan oleh ahli kimia Perancis Étienne Geoffroy Saint-Hilaire pada tahun 1728, yang, semasa tersilap mempercayai bahawa pembakaran bumi menghasilkan silika, menegaskan bahawa alum timbul daripada interaksi bumi yang tidak diketahui dengan asid sulfurik. Ia mengambil masa sehingga 1785 untuk ahli kimia dan ahli farmasi Jerman Johann Christian Wiegleb untuk membetulkan kesilapan Geoffroy, menunjukkan bahawa, bertentangan dengan kepercayaan lazim, bumi tawas tidak dapat disintesis daripada silika dan alkali. Menambah kepada badan pengetahuan yang semakin berkembang ini, ahli kimia Perancis Jean Gello, pada tahun 1739, membuktikan sifat serupa bumi yang terdapat dalam tanah liat dan bumi yang dihasilkan oleh tindak balas alkali dengan tawas. Selanjutnya mengukuhkan keunikan asas tawas, ahli kimia Jerman Johann Heinrich Pott, pada tahun 1746, menunjukkan bahawa mendakan yang terhasil daripada penambahan alkali kepada larutan tawas berbeza daripada kapur dan kapur.

Satu kejayaan datang pada tahun 1754 apabila ahli kimia Jerman Andreas Sigismund Marggraf berjaya mensintesis bumi tawas. Kaedahnya melibatkan tanah liat mendidih dalam asid sulfurik dan memperkenalkan potash. Beliau memerhatikan bahawa penambahan soda, potash, atau sebarang alkali kepada larutan tanah yang baru disintesis ini dalam asid sulfurik mengakibatkan pembentukan tawas. Marggraf, memerhatikan keterlarutannya dalam asid selepas pengeringan, mencirikan bumi ini sebagai beralkali. Karya beliau juga meluas untuk menerangkan garam-garam bumi ini, termasuk klorida, nitrat, dan asetat. Pada tahun 1758, ahli kimia Perancis Pierre Macquer membuat perbandingan antara alumina dan bumi logam, pandangan yang digemakan oleh rakan senegaranya, ahli kimia Théodore Baron d'Hénouville, pada tahun 1760, yang menyatakan keyakinan terhadap identiti alumina sebagai bumi logam.

Ahli kimia Sweden Torbern Bergman, pada tahun 1767, memajukan pemahaman tentang tawas dengan mensintesiskannya melalui dua kaedah yang berbeza: mendidih alunit dalam asid sulfurik dan menambahkan potash kepada larutan, dan bertindak balas kalium sulfat dengan tanah tawas. Melalui eksperimen ini, dia mewujudkan identiti tawas sebagai garam berganda. Menambah kejelasan yang semakin meningkat, ahli kimia farmaseutikal Jerman Sweden Carl Wilhelm Scheele, pada tahun 1776, menunjukkan bahawa kedua-dua tawas dan silika berkongsi asal-usulnya dalam tanah liat dan tawas itu tiada silikon. Menjelang tahun 1782, ahli kimia Perancis terkenal Antoine Lavoisier mengklasifikasikan alumina sebagai oksida logam, mencadangkan bahawa pertaliannya dengan oksigen adalah sangat kuat sehingga tiada agen pengurangan yang diketahui boleh memecahkan ikatan.

Pada tahun 1815, ahli kimia Sweden Jöns Jacob Berzelius mengemukakan formula AlO3 untuk alumina. Walau bagaimanapun, ahli kimia Jerman Eilhard Mitscherlich yang, pada tahun 1821, menubuhkan formula yang betul sebagai Al2O3. Pembetulan ini terbukti memainkan peranan penting dalam penentuan seterusnya oleh Berzelius tentang berat atom tepat logam: 27.

Pengeluaran Perindustrian

Pada tahun 1854, di Akademi Sains Paris, ahli kimia Perancis Henri Étienne Sainte-Claire Deville melancarkan kaedah perindustrian terobosan untuk menghasilkan aluminium. Proses beliau melibatkan pengurangan aluminium klorida menggunakan natrium, alternatif yang lebih praktikal dan kos efektif kepada kalium yang digunakan oleh Wöhler. Inovasi ini membolehkan Deville berjaya mencipta jongkong logam. Tertarik dengan aplikasi ketenteraan yang berpotensi, Napoleon III menjanjikan sokongan kewangan yang besar kepada penyelidikan Deville, dengan harapan dapat melengkapkan tentera Perancis dengan senjata ringan dan berdaya tahan, topi keledar, perisai, dan peralatan lain yang dibentuk daripada logam baharu dan berkilau ini. Walaupun belum bersedia untuk paparan umum, daya tarikan aluminium adalah sedemikian rupa sehingga Napoleon dikatakan telah menganjurkan jamuan di mana tetamu terhormat menjamu selera dengan peralatan aluminium, satu keistimewaan yang dinafikan kepada orang lain yang terpaksa berpuas hati dengan emas.

Exposition Universelle pada tahun 1855 menandakan pameran awam pertama dua belas jongkong aluminium kecil. Digelar "perak dari tanah liat" kerana persamaannya yang ketara dengan perak, logam itu mendapat minat yang ketara dan mencetuskan spekulasi meluas tentang aplikasinya yang berpotensi dalam seni, muzik, perubatan, seni masakan dan pinggan mangkuk. Penulis avant-garde zaman itu, termasuk Charles Dickens, Nikolay Chernyshevsky, dan Jules Verne, membayangkan masa depan yang dibentuk oleh aluminium. Walau bagaimanapun, penerimaan itu bukan tanpa pengkritiknya. Beberapa akhbar menolak gembar-gembur awal, dengan mendakwa bahawa kuantiti yang dipamerkan, satu kilogram sahaja, meleset dari jangkaan dan menimbulkan keraguan terhadap kesan revolusioner logam itu. Walaupun keraguan ini, eksposisi akhirnya membuka jalan untuk pengkomersilan aluminium. Pada tahun itu, ia memasuki pasaran berharga 300 franc sekilogram. Menjelang pesta Paris berikutnya pada tahun 1867, dawai aluminium, kerajang, dan aloi baharu— gangsa aluminium—dipamerkan, mempamerkan kepelbagaian logam dan kos pengeluarannya yang menjimatkan, rintangan kakisan yang mengagumkan, dan sifat mekanikal yang diingini.

Percubaan awal untuk menghasilkan aluminium secara komersial telah dihalang oleh beberapa faktor. Pengilang teragak-agak untuk mengalihkan sumber daripada logam sedia ada seperti besi dan gangsa, lebih suka memberi tumpuan kepada bahan yang diketahui dan mudah dipasarkan ini. Tambahan pula, aluminium yang dihasilkan pada masa ini selalunya tidak tulen, sifatnya berbeza dengan ketara antara kelompok. Ketidakkonsistenan ini menimbulkan keengganan dalam industri untuk menerima logam baharu.

Walaupun menghadapi cabaran ini, Deville dan rakan-rakannya telah menubuhkan kemudahan pengeluaran aluminium perindustrian pertama di dunia di Rouen pada tahun 1856. Peleburan ini kemudiannya telah dipindahkan beberapa kali, akhirnya menetap di Salindres. Menjelang 1858, Deville telah memperhalusi prosesnya, menggunakan bauksit sebagai sumber utama alumina. Dia kemudiannya menjual kepentingan aluminiumnya kepada Compagnie d'Alais et de la Camargue Henri Merle, sebuah syarikat yang akan terus menguasai pasaran aluminium Perancis selama beberapa dekad.

Walaupun proses Deville mewakili kemajuan yang ketara, ia bukan tanpa batasannya. Output kekal rendah, hanya mencecah 1.8 tan metrik menjelang 1872. Permintaan untuk aluminium juga terhad, dengan logam sering dibandingkan dengan perak dan digunakan terutamanya untuk barangan hiasan dan barang kemas.

Sepanjang tahun 1880-an, tapak pengeluaran baru muncul, masing-masing cuba untuk memperhalusi proses dan meningkatkan ketulenan aluminium yang dihasilkan. Jurutera British James Fern Webster mencapai kejayaan yang ketara pada tahun 1882, kaedahnya menghasilkan aluminium yang jauh lebih tulen daripada Deville. Di Amerika, William Frishmuth memperkemas pengeluaran, menggabungkan pengeluaran natrium, alumina dan aluminium ke dalam satu proses, manakala inovasi Hamilton Castner dalam pengeluaran natrium mengurangkan kos aluminium dengan ketara. Di sebalik kemajuan ini, penggunaan aluminium yang meluas masih sukar difahami, dihalang oleh kos pengeluaran yang tinggi dan aplikasi perindustrian yang terhad.

Penggunaan Jisim Aluminium

Kemerosotan harga aluminium pada akhir abad ke-19 membawa kepada penggunaan meluas dalam pelbagai objek harian, daripada barang kemas dan bingkai cermin mata kepada instrumen optik. Akhir abad ke-19 dan awal abad ke-20 menyaksikan lonjakan penggunaan aluminium. Alat memasak yang diperbuat daripada logam ringan ini mula menggantikan periuk dan kuali tembaga dan besi tuang tradisional pada awal 1900-an, bertepatan dengan peningkatan populariti kerajang aluminium. Ahli metalurgi mendapati bahawa mengaloi aluminium dengan logam lain meningkatkan kekuatannya tanpa menjejaskan beratnya yang rendah. Ini membawa kepada pembangunan aloi seperti aluminium gangsa, digunakan secara meluas dalam pembinaan kapal dan penerbangan untuk fleksibiliti dan kekuatannya. Penciptaan duralumin pada tahun 1903 mendorong lagi penggunaan aluminium dalam penerbangan, terutamanya dalam pembinaan enjin Wright Flyer.

Awal abad ke-20 menyaksikan kemunculan kitar semula aluminium, satu amalan yang cepat mendapat tarikan. Keupayaan aluminium untuk dikitar semula berulang kali tanpa degradasi menjadikannya calon yang ideal untuk proses ini. Pada mulanya, hanya aluminium yang belum sampai kepada pengguna telah dikitar semula. Walau bagaimanapun, tercetusnya Perang Dunia I secara mendadak meningkatkan permintaan untuk aluminium, terutamanya untuk komponen pesawat yang ringan lagi teguh. Kerajaan di seluruh dunia melabur banyak dalam pengeluaran aluminium, memberi subsidi kepada kilang dan memperkukuh grid elektrik untuk memenuhi permintaan yang meningkat. Pengeluaran global melonjak daripada 6,800 tan metrik sederhana pada tahun 1900 kepada lebih 100,000 tan metrik menjelang 1916. Walau bagaimanapun, lonjakan ini tidak dapat seiring dengan keperluan masa perang, yang membawa kepada peningkatan ketara dalam kitar semula aluminium.

Tahun-tahun selepas perang menyaksikan penurunan dalam pengeluaran aluminium, diikuti dengan tempoh pertumbuhan pesat. Harga sebenar aluminium terus menurun sepanjang separuh pertama abad ke-20, menjunam daripada $14,000 setiap tan metrik pada tahun 1900 kepada $2,340 pada tahun 1948, dengan pengecualian lonjakan mendadak semasa Perang Dunia I. Keterjangkauan ini, ditambah dengan kelimpahannya, menyebabkan kepada penggunaannya dalam pelbagai aplikasi. Jerman, bergelut dengan hiperinflasi pada tahun 1919, mula menggantikan syiling peraknya dengan syiling aluminium. Menjelang pertengahan abad ke-20, aluminium telah wujud di mana-mana, kukuh sebagai bahan ruji dalam isi rumah di seluruh dunia.

Tahun 1930-an menandakan titik perubahan bagi aluminium apabila ia memasuki alam kejuruteraan awam, digunakan dalam kedua-dua aplikasi struktur dan dalaman. Pada masa yang sama, penggunaannya dalam kejuruteraan ketenteraan, terutamanya dalam pesawat dan enjin kereta kebal, berkembang. Industri pengangkutan mendapat manfaat daripada sifat ringan aluminium dengan pengenalan kereta kargo aluminium pada tahun 1931, membolehkan kapasiti kargo yang lebih besar.

Walaupun pertumbuhan kitar semula, aluminium primer kekal unggul kerana cabaran dalam mengekalkan kimia yang konsisten dan menyingkirkan kekotoran dengan berkesan semasa proses kitar semula. Faktor seperti harga tenaga yang turun naik turut mempengaruhi kadar kitar semula. Sebagai contoh, apabila harga tenaga di Amerika Syarikat jatuh pada akhir 1930-an, menghasilkan aluminium primer menggunakan proses Hall–Héroult intensif tenaga menjadi lebih berdaya maju dari segi ekonomi, yang membawa kepada penurunan dalam kitar semula aluminium. Namun begitu, menjelang 1940, kitar semula besar-besaran aluminium pasca pengguna telah menjadi kenyataan.

Perang Dunia Kedua menyaksikan lonjakan dalam pengeluaran aluminium, melepasi satu juta tan metrik buat kali pertama pada tahun 1941. Penggunaannya dalam pembuatan pesawat menjadikannya aset strategik yang penting. Kepentingan aluminium adalah sedemikian sehingga apabila Alcoa, kuasa dominan dalam pengeluaran aluminium Amerika pada masa itu, teragak-agak untuk meningkatkan pengeluaran, Setiausaha Dalam Negeri AS terkenal pada tahun 1941, "Jika Amerika kalah dalam perang, ia boleh berterima kasih kepada Aluminium Corporation Amerika". Jerman, pengeluar aluminium terkemuka pada tahun 1939, melihat kelebihan ini sebagai penting kepada usaha perang mereka. Pada mulanya simbolik penurunan, syiling aluminium telah, pada tahun 1939, menjadi perwakilan kuasa. Walau bagaimanapun, 1941 menyaksikan penarikan diri mereka daripada peredaran untuk memulihara logam untuk tujuan ketenteraan. Berikutan kemasukannya ke dalam perang pada tahun 1940, United Kingdom memulakan program kitar semula aluminium berskala besar, dengan Menteri Pengeluaran Pesawat Udara menggesa orang ramai untuk menyumbang sebarang aluminium isi rumah yang ada untuk pembinaan pesawat. Kesatuan Soviet, antara 1941 dan 1945, menerima 328,100 tan metrik aluminium daripada sekutunya, penting untuk pengeluaran enjin pesawat dan kereta kebal mereka. Dianggarkan bahawa tanpa bekalan ini, pengeluaran pesawat Soviet akan berkurangan separuh.

Walaupun pengeluaran global merosot untuk tempoh yang singkat selepas perang, ia tidak lama kemudian meneruskan pendakian yang pesat. Menjelang 1954, pengeluaran dunia mencapai 2,810,000 tan metrik, melebihi tembaga dan menjadikan aluminium sebagai logam bukan ferus yang paling banyak dihasilkan, kedua selepas besi dalam pengeluaran logam keseluruhan.

Zaman Aluminium

Pelancaran satelit buatan sulung Bumi pada tahun 1957, dibina daripada dua hemisfera aluminium bersambung, menandakan permulaan penggunaan meluas aluminium dalam kapal angkasa. Menariknya, tin aluminium, yang pertama kali dihasilkan pada tahun 1956, mendapati penggunaan awalnya sebagai bekas minuman pada tahun 1958. Tahun 1960-an menyaksikan aluminium digunakan dalam pengeluaran wayar dan kabel. Dari 1970-an dan seterusnya, nisbah kekuatan-ke-beratnya yang tinggi menjadikannya pilihan popular dalam pembinaan kereta api berkelajuan tinggi dan menyumbang kepada peningkatan kehadirannya dalam industri automotif.

Menjelang tahun 1955, pasaran aluminium global telah dikuasai oleh enam pemain utama: Alcoa, Alcan (yang berasal dari Alcoa), Reynolds, Kaiser, Pechiney (penggabungan Compagnie d'Alais et de la Camargue, yang memperoleh peleburan Deville, dan Société électrométallurgique française, yang menggaji Héroult), dan Alusuisse (pengganti kepada Héroult's Aluminium Industrie Aktien Gesellschaft). Syarikat-syarikat ini secara kolektif memegang 86% bahagian pasaran. Selama hampir tiga dekad selepas 1945, penggunaan aluminium mengalami pertumbuhan tahunan hampir 10%, didorong oleh penggunaannya yang semakin meluas dalam aplikasi bangunan, kabel elektrik, foil asas dan industri pesawat. Kemunculan tin minuman aluminium pada awal 1970-an mendorong pertumbuhan ini. Lonjakan dalam pengeluaran ini, ditambah dengan kemajuan teknologi dan mengurangkan kos pengekstrakan dan pemprosesan, menyumbang kepada penurunan harga sebenar aluminium sehingga awal 1970-an. Menjelang tahun 1973, harga sebenar telah jatuh kepada $2,130 setiap tan metrik (pada tahun 1998 dolar Amerika Syarikat). Pengeluaran aluminium global melepasi 10,000,000 tan metrik buat kali pertama pada tahun 1971.

Pada akhir 1960-an, kerajaan mula mengiktiraf kesan alam sekitar daripada sisa industri. Peraturan telah dilaksanakan untuk menggalakkan kitar semula dan pelupusan sisa. Anod Söderberg, walaupun kos efektif dari segi modal dan tenaga kerja untuk pembakar anod, memudaratkan alam sekitar disebabkan oleh cabaran dalam menangkap dan melupuskan asap pembakar. Akibatnya, ini tidak disenangi, dan industri beralih kembali kepada anod pra-bakar. Dalam usaha untuk mendahului potensi sekatan ke atas tin aluminium, industri aluminium mula mempromosikan kitar semula mereka. Ini mendorong kitar semula aluminium pasca pengguna. Di Amerika Syarikat, sebagai contoh, kadar kitar semula untuk jenis aluminium ini meningkat 3.5 kali ganda dari 1970 hingga 1980, dan 7.5 kali lagi menjelang 1990. Kos pengeluaran aluminium primer yang semakin meningkat pada tahun 1970-an dan 1980-an juga menyumbang kepada pertumbuhan kitar semula aluminium. . Selain itu, kemajuan dalam kawalan komposisi dan teknologi penapisan mengecilkan jurang kualiti antara aluminium primer dan sekunder.

Tahun 1970-an menyaksikan aluminium menjadi komoditi yang diperdagangkan disebabkan peningkatan permintaan. Ia telah disenaraikan di London Metal Exchange, bursa logam industri tertua di dunia, pada tahun 1978. Sejak itu, aluminium telah didagangkan dalam dolar AS, dengan harganya turun naik bersama-sama kadar pertukaran mata wang. Beberapa faktor, termasuk keperluan untuk mengeksploitasi deposit gred rendah, peningkatan kos input tenaga dan bauksit, turun naik mata wang, dan peraturan gas rumah hijau, menyumbang kepada kenaikan kos bersih aluminium. Akibatnya, harga sebenar aluminium meningkat sepanjang tahun 1970-an.

Kenaikan harga sebenar aluminium, ditambah dengan perubahan dalam tarif dan cukai, membawa kepada peralihan dalam saham pengeluaran global. Pada tahun 1972, Amerika Syarikat, Kesatuan Soviet, dan Jepun secara kolektif menyumbang hampir 60% daripada pengeluaran utama global dan bahagian yang sama penggunaan aluminium primer. Walau bagaimanapun, menjelang 2012, bahagian gabungan mereka telah berkurangan kepada lebih sedikit 10%. Peralihan pengeluaran ini, yang bermula pada 1970-an, menyaksikan pengeluaran berpindah dari Amerika Syarikat, Jepun, dan Eropah Barat ke wilayah seperti Australia, Kanada, Timur Tengah, Rusia dan China. Wilayah ini menawarkan kos pengeluaran yang lebih rendah disebabkan oleh harga elektrik yang lebih murah dan dasar kerajaan yang menggalakkan, termasuk pelepasan cukai dan subsidi. Kemajuan teknologi, harga tenaga dan alumina yang lebih rendah, dan dolar AS yang kukuh menyumbang kepada penurunan kos pengeluaran semasa 1980-an dan 1990-an.

Awal abad ke-21 menyaksikan bahagian gabungan negara BRIC (Brazil, Rusia, India, dan China) dalam lonjakan pengeluaran utama daripada 32.6% kepada 56.5%, dan bahagian penggunaan utama mereka meningkat daripada 21.4% kepada 47.8%. China, khususnya, mengumpul sebahagian besar pengeluaran global disebabkan oleh sumber yang banyak, tenaga yang murah dan insentif kerajaan. Bahagian penggunaan negara juga melonjak daripada hanya 2% pada tahun 1972 kepada 40% yang mengejutkan pada tahun 2010. Satu-satunya negara lain yang memegang peratusan dua digit ialah Amerika Syarikat pada 11%, tanpa negara lain melebihi 5%. Pengangkutan, kejuruteraan, pembinaan dan pembungkusan merupakan sektor utama untuk penggunaan aluminium di Amerika Syarikat, Eropah Barat dan Jepun.

Peningkatan harga tenaga, alumina dan karbon (digunakan dalam anod) memberikan tekanan menaik pada kos pengeluaran pada pertengahan tahun 2000-an. Ini diburukkan lagi oleh peralihan dalam kadar pertukaran mata wang, terutamanya kelemahan dolar AS dan pengukuhan yuan China. Yang terakhir menjadi semakin ketara kerana sebahagian besar aluminium Cina adalah agak murah.

Di sebalik tekanan kos ini, keluaran aluminium global meneruskan trajektori menaiknya, mencapai rekod 63,600,000 tan metrik pada 2018 sebelum mengalami sedikit penurunan pada 2019. Pengeluaran aluminium kini mengatasi semua gabungan logam bukan ferus yang lain. Pada 2019, harga sebenar aluminium (pada tahun 1998 dolar AS) berada pada $1,400 setiap tan metrik, yang bersamaan dengan $2,190 setiap tan dalam mata wang hari ini.